Niet mijn dag

Je heb ze er wel eens bij. Van die dagen dat je denkt, het is vandaag niet mijn dag. Nou zo een had ik er vandaag. Afgelopen nacht laat naar bed. Nee boys, het had nix met dolle duikavond te maken (duiken doe ik al lang niet meer). We hadden in de bus gezelschap van een ADHD mug. Zoemde zo nu en dan in mijn oren, ging in mijn blikveld zitten op een plek waar je met een slagwapen net niet door kan slaan en als ik dan toch uithaalde was tie al weg. Na de zoveelste mep toch maar besloten mijn hoofd te ruste te leggen. En om er zeker van te zijn dat ik niet ongewenst gewekt zou worden, toch maar twee vette oordoppen in mijn oren gedaan. En dat hielp. Want ik hoorde echt niets meer. Maar midden in de nacht had ik op vele plaatsen lichte jeuk. Dan lig je toch niet heel lekker. Maar ik hoorde niets. Tot vanmorgen half acht. Een zwaar geronk op een steenworp afstand van de bus gevolgd door " pieppieppieppiep"
Ik deed net eender of ik niets hoorde. Vervolgens een oorverdovend geraas van naar beneden vallend puin op dezelfde steenworp afstand. Ja er moest even een vrachtwagentje stenen lossen. En dat doe je op een camping om half acht! Grrrrrrr.

Na nog eens tien keer omgedraaid te hebben maar besloten oordoppen uit te doen en gordijntjes maar open. Het eerste wat ik zag was die pitbull mug. Grrrr. En ja hoor de eerste mep bij daglicht was weer mis. Maar aangekleed en de deur geopen. Wie weet vliegt de mug wel uit.

Na mijn ochtend ritueel besloten maar even buiten in Tshirt en korte broek te gaan zitten. Er was een vrolijk zonnetje en het waaide wat. Voor de rest nog niets wat mijn dag verder kon vergallen. Tot een minuutje later er ergens in het onderhuids van het campinggebouw een niet soepel lopende motor werd gestart. Het was het geluid en de geur van........je raad het al, weer een grasmaaier. Ik probeerde mezelf nog even wijs te maken, dat deze vast elders op de camping ingezet zou worden. Maar niets was minder waar. Aan de andere kant van het pad werd iedere grasspriet een koppie kleiner gemaakt. En al maaiend keek de bestuurder dreigend mijn kant op. En ja hoor zelfs mijn aangrenzend stukje gras moest er aan geloven. Weg rust, weg schone lucht weg schone voeten. En tot overmaat van ramp moest ook onze electriciteitkabel omgelegd worden want anders kon hij er niet langs.

Na dit tafereel bleek de zon het ook voor gezien te houden en de wind blies er inmiddels rustig op los. We zouden nog wel naar Vianden fietsen. Dan zouden de heuvels niet alleen onze tegenstander zijn, maar ook nog eens de wind. Na veel aarzelen besloten toch maar die kant uit te fietsen. Maar omdat ons fietspad over Duits grondgebied liep stond vianden niet meer aangegeven. Na vele kilometers omrijden kregen we weer een bordje Reisdorf. Nadat we die genomen hadden doemde er een paar enorme hellingen op. Dus moest ik niet alleen mijngetailleerde lichaam naar boven sleuren maar ook nog dat van mijn lieftallige echtgenote. En omdat het vermoedelijk niet snel genoeg ging, besloot ze af te stappen en verder te gaan lopen naast haar electrische fiets. Na een poosje halverwege te hebben gewacht zag ik haar in de verte aan komen sjokken. Al protesterend. Die snertfiets was veel te zwaar om omhoog te duwen. Moest ik naar beneden om die fiets omhoog te brengen. Zullen we volgend jaar maar gelijk vragen om een electrische knie in te bouwen. Wellicht helpt dat ook.

Maar na regen komt zonneschijn, want na het beklimmen van dit heuvellandschap kwam er natuurlijk ook een heuse afdaling. En omdat de weg wat nat geworden was, was dit niet ongevaarlijk en moest er weer flink bijgeremt worden.

Na thuiskomst maar besloten om wat power voer te koken om zodoende morgen weer genoeg voedingsstoffen binnen te hebben om het volgende fietsavondtuur aan te gaan. En, inderdaad ook vanavond vlak voor zonsondergang brak de lucht open en scheen de zon nog even over onze kopjes.

Morgen trekken we door naar de stad Luxemburg. Daar stonden we vorig jaar op terugreis ook een paar dagen. En daar hebben we ook wel gefiets, maar niet electrische. Dus deed ons dat denken aan het versje, zullen we nog een keertje over doen, want het was niet naar ons zin......
Iemand al op dit deuntje gekomen? Wij wel.
Nee Nelleke, dat is niet van Jan Boezeroen!

Zullen we het nog een keertje over doen
En begin maar bij het begin......
Tralala......