En ik hoorde stemmen in mijn hoofd....

Vandaag had een deel van het gezelschap het plan opgevat om een joekel van een berg te gaan beklimmen, genaamd de Preikestolen. In ieder folder van Noorwegen kom je deze berg wel tegen. En mensen die er geweest zijn waarschuwen potentiële bezoekers ervoor niet te gaan bij glad weer, je goed voor te bereiden en goed schoeisel,aan te trekken. Het is immers een berg die ruim 600 meter hoog is en de klim is totaal 6 kilometer lang. Nou was het vanmorgen in ieder geval niet nat. Want we hadden de zoveelste zonnige dag. Dus dat was hobbel 1. Ik had zelfs 2 paar schoenen klaar gezet. Een om mee te nemen en een om aan te trekken en een paar inlegzolen. Dat was hobbel twee. Tevens had ik diverse repen gezond voedsel in de tas gedaan en een halve liter water. Dit alles in de veronderstelling dat er ergens op deze berg toch wel een kraampje zou staan of WC zou zijn waar je water kon verkrijgen. Dat was dus hobbel drie maar die had ik niet heel goed genomen. Want al deze veronderstellingen bleken niet correct te zijn. En daar kwamen we boven pas achter en dat was rijkelijk laat.

Maar eerst even over de klim. De eerste 200 meter was een pas met fijn grind dat redelijk stijl was. Was lekker aan de kuiten. Daarna belanden we in de wildernis met grote rotsblokken waar je tegenop moest klimmen. Er lag niet een steen of blok recht en er sloot er niet 1 aan op de ander. En gaandeweg werden de blokken steeds groter en bij mij de angst hoe het zou zijn als we weer naar beneden zouden gaan. En ik had gedacht dat we gestaag het hele eind omhoog zouden gaan. Fout. Na een flinke stijging gingen we ook diverse keren weer sterk naar beneden. Zo heb ik zeker anderhalf maal de stijging afgelegd. Maar we wilden door, naar het ultieme doel waarvoor we waren gegaan. En dat werd uiteindelijk ook bereikt. Twee zere voeten rijker maar wel een fantastisch uitzicht. Maar dan wel zonder dat er ergens water was te verkrijgen. Ik had mezelf boven een Magnum beloofd. Maar ook dat niet. Inmiddels was mijn halve liter al op en voelde ik me niet meer top fit. En toen ik eens op het randje van die rotspartij ging zitten en mijn zonde overdacht (duurde wel ff hoor) hoorde ik stemmen. Het was gezang. Er zong iemand voor me en ook wel heel mooi. Jungen komm bald wieder, bald wieder nach haus.......
Die stem kon ik niet onbeantwoord laten en de drang om weer naar beneden te gaan nam toe. Uiteindelijk besloot ik er maar aan toe te geven. Maar na enkele rotsen naar beneden weer gevoeld te hebben veranderde het gezang. Het klonk heel Nederlands. Het was nu het lied, ik wil wel met je dansen maar mijn voeten doen zo'n zeer......... En dat gezang bleef tot beneden en duurde zeker twee en een half uur.

Eenmaal beneden stond er wel een bus voor ons klaar en het gezang veranderde weer in het eerste lied. En of het nu toeval was of niet, maar toen ik voor de camping uit de bus stapte stond mijn lief te wachten met de vouwfiets. Kijk dat is nou echte liefde. Was dat gezang dan toch van haar? Heeft ze dan toch verborgen talenten? Zou zo maar kunnen. Ik in ieder geval zere spieren. Maar dat was zeker de moeite waard. Weer een moment om niet te vergeten. Fantastisch.