Mijn dag kon niet meer stuk.....of toch

Vanmorgen waren we vroeg wakker. Het was vroeg onrustig op het asfalt. Herrie van voorbij razende auto's had menigeen vroeg gewekt. En zo dus ook ons. We hadden voor negen uur de koffie al achter de kiezen en niets bracht ons op het idee om daar nog wat langer te blijven. Het was bovendien koud en mistig op de berg. Maar de vooruitzichten waren goed. Maar dan moesten we wel zo'n 150 km naar het zuiden en enkele bergketens over. En dat was geen straf. Tijdens deze schitterende tocht brak de zon door en werd het als maar warmer. En toen weet laatste dal tegen twee uur inreden, wisten we, dat we de dag er voor snel vergeten zouden zijn. Een helder blauw meer met rondom hele hoge bergen en zelf in de verte uitzicht op een gletsjer en een dikmaals sneeuw. Onze dag kon niet meer stuk. Althans zo dachten we er tot dat moment over.

Na een uurtje in de om te hebben gezeten kreeg ik toch het gevoel, dat ik wat beweging nodig had. En vanaf de camping liep er een mooie weg langs het meer richting de gletsjer. Dus de racefiets maar eens van de camper afgeplukt, sportschoenen aangetrokken, fototoestel op zak en fietsen maar. Maar de wegen in de dalen bevatten verschillende tunneltjes zonder enige verlichting. De ene wat langer dan de andere. En ik dacht, laat ik alleen het tunneltje inrijden als ik aan de andere kant er weer uit kan kijken. En dat kon gelukkig. Zonnebril op het puntje van mijn neus en karren maar richting het licht aan het einde van de tunnel. Maar toen sloeg het noodlot toe. Er lag schijnbaar iets op de weg. Iets rond dat door de donkere glazen van mijn zonnebril mij niet was opgevallen. Mijn voorwiel schoor weg en voor ik het wist lag ik met mijn face op de front en mijn triatlon stuur in mijn neus. Dat voeldeniet prettig. Dus fiets opgepakt en tunnel uitgelopen. Even de schade opnemen. Nou dat viel niet mee. Het ene oog bijna dicht en een bloedneus als de smeltende gletsjer. Dat heb ik weer, 35 jaar op de racefiets en zelden gevallen, rij je alleen in Noorwegen, oog kapot, bril kapot, bovenlip open, onderliep open en knie open. Maar gelukkig was mijn fiets nog heel. Nadat de rode rivier wat was uitgelekt, toch maar weer op de fiets gestapt terug naar de camping. Ja zo zie je, dan denk je dat je dag niet meet kapot kan. Nou nog meer dan dat. En aan mijn ogen lag het niet hoor, nee nee want ik zie nog alles. Ja moeten ze ook geen stokken in een tunnel leggen. Klote Noren.maar gelukkig hebben we de foto's nog. En volgende keer toch maar weer de zijwieltjes er aan maken!